Voor de laatste keer knallen

Dagelijks worden we geconfronteerd met kanker in welke vorm dan ook. Gelukkig worden er telkens weer stappen gezet in de behandeling en blijven we hopen dat we ooit bereiken dat kanker 100% te behandelen is. Zo ook mijn vader. In 2015 werd bij hem (Lymf)klierkanker ontdekt. Na 1,5 jaar lang ziekenhuis in en uit, met bestralingen, chemo’s en tenslotte een stamceltransplantatie kreeg hij op 20 januari 2017 het bericht. “Morgen zult u voor het laatst jarig zijn”. Hij was uitbehandeld. Zijn laatste mogelijke redmiddel was een experiment met T- cellen bij het AMC in Amsterdam. Nadat hij overal voor was goedgekeurd als deelnemer namen ze medio maart cellen bij hem af. Deze werden opgestuurd naar Amerika, waarbij ze er bepaalde (T) - cellen aan toevoegen die de ‘verkeerde’ cellen herkennen, incapselen en verwijderen. Nadat zijn eigen cellen en de toegevoegde cellen goed opgekweekt waren, werden ze teruggestuurd naar het AMC en terug in het lichaam geplaatst. Daarna volgden twee zeer slechte weken, maar daarna ging het met kleine stapjes vooruit. Uiteindelijk kregen we in augustus 2017 te horen dat mijn vader ‘schoon’ was. Hoe bijzonder is dat! Het gehele traject van 2 jaar gun je niemand, maar het resultaat, daar zijn geen woorden voor! Hoe mooi zou het zijn als ze deze behandelmethodes doorontwikkelen, waarbij voor die vele mensen die het niet overleven er óók een kans zou zijn. In 2019 maakte ik via via kennis met Henk. Hij had ook lymfklierkanker en onderging dezelfde behandeling als mijn vader, CTL-019. Henk is ook beter geworden en daarom doe ik voor de 5e keer mee. samen met mijn moeder…voor 2 bijzondere mannen en nog veel meer mooie mensen die volgen.